Vorig jaar waren Riekie en ik in Liverpool waar we onder andere de indrukwekkende tentoonstelling over John Lennon en Yoko Ono bezochten. We zagen foto’s, verhalen, interviews, clips en hoorden en lazen achtergronden van belevenissen en gebeurtenissen uit die tijd. Ook lag daar een soort visitekaartje met alleen het woord ‘Breathe’. Dat kaartje heb ik toen meegenomen en duidelijk zichtbaar op mijn bureau gelegd. Daar lag het een paar maanden, totdat dit woord ineens een andere dimensie, een diepere betekenis kreeg
.
Door een virus zijn we plots over de hele wereld, over veel vanzelfsprekende dingen, de controle kwijt geraakt. En plots besef je weer dat ademen van levensbelang is. We kunnen veel langer zonder eten en zonder water dan zonder zuurstof. Vrij ademhalen, breathe, je staat er nooit bij stil, totdat het allemaal niet zo vanzelfsprekend meer is. In ziekenhuizen vechten vele mensen voor hun leven, zij willen weer zelf kunnen ademen, zij proberen stap voor stap die vanzelfsprekende ademhaling terug te krijgen.
De meeste van ons hebben een indrukwekkend jaar meegemaakt. We hebben direct of indirect ingrijpende, emotionele, droevige, spannende en ook positieve, hartverwarmende en mooie herinneringen gemaakt. Wat blijft is een gevoel van nederigheid en saamhorigheid. We zijn door elkaar geschud en hebben allen moeten nadenken over de essentie van het leven. Dat begint met ademhalen, in en uit.
Die gevoelens heb ik in het liedje ‘Breathe’ verwerkt. Dat liedje was er zo maar, plotseling. Ik heb lang getwijfeld of je zo’n liedje wel kunt en moet delen met iedereen. Toch is het ook een tijdsdocument waarin zo’n ingrijpende gebeurtenis als de Coronapandemie wordt weergegeven middels muziek en tekst.
Met de wens dat we vooral rustig blijven doorademen en dat dit liedje snel een herinnering zal zijn aan een door ons samen overwonnen crisis, hoop en wens ik ook, dat we vervolgens wel de leermomenten met elkaar benutten voor een betere toekomst. Gewoon, samen doen!